เรื่องย่อ หลี่สือเจิน ราชาสมุนไพร

หมอชื่อดังสมัยราช วงศ์หมิง ผู้เขียนตำราสมุนไพรอันโด่งดัง “เปิ่น เฉากังมู่”หรือหนังจีนชุดเอามาสร้างชื่อเรื่องว่า “เปิ่นเฉาเย่าหวัง (ราชาสมุนไพร)”

หลี่สือเจิน เกิด ในตระกูลที่เป็นหมอกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ ตัวเขาเองก็ตั้งใจจะเป็นหมอที่ดีต่อไปแต่ในสมัยนั้นอาชีพหมอตกต่ำและพวกข้าราชการก็มักมารังแกอยู่เสมอทำให้พ่อของหลี่สือเจินให้ลูกไปสอบเป็นข้าราชการเผื่อความเป็นอยู่จะดีขึ้นหลี่สือเจินแม้จะชอบทางด้านรักษาคนแต่ไม่กล้าขัดใจพ่อจึงไปสอบเข้ารับราชการอายุสิบสี่สอบได้ซิ่วไฉ (การสอบในระบบเคอจวี่ ที่หลี่สือเจินสอบเป็นระดับเยวี่ยนซื่อซึ่งต่ำสุดผู้สอบผ่านจะได้รับราชการในระดับอำเภอ ลำดับต่อมาเป็นการสอบในระดับมณฑล เรียกว่า เซียงซื่อ หากสอบผ่านระดับนี้ได้จะได้เป็น จวี่เหรินซึ่งมีสิทธ์สอบในระดับสามซึ่งเป็นการสอบหน้าพระที่นั่งเรียกว่า เตี้ยนซื่อ คนที่สอบได้ระดับนี้จะเรียกว่า จิ้นสือซึ่งมีตำแหน่งคนที่สอบได้ที่ 1 เรียกว่าจ้วงหยวน(จอหงวน) ที่ 2 เรียกว่า ปั้งเหยี่ยน และที่ 3 เรียกว่า ทั่นฮวา(ลี้คิมฮวงในฤทธิ์มีดสั้นก็สอบได้ตำแหน่งที่สามนี้) จากนั้นก็ไปสอบระดับจวี่เหรินอีกถึงสามครั้ง แต่สอบไม่ผ่าหลี่สือเจินจึงขอพ่อว่าอยากเป็นหมอ คราวนี้พ่อขัดใจลูกไม่ได้บ้างจึงยอม

หลี่สือเจินค้นคว้าวิจัยอยู่หลายสิบปี พออายุ 30 กว่าปีก็กลายเป็นหมอชื่อดังแห่งยุคเขารักษาเชื้อพระวงศ์จนหาย ได้รับราชการ ในวังและศึกษาตำราทางการแพทย์โบราณที่หายากและเก็บไว้แต่ในวังมากมายจนทำให้ เพิ่มพูนความรู้อย่างกว้างขวาง แต่รับราชการได้ไม่ถึงปีก็ลาออกกลับบ้านเกิดหลี่สือเจินใช้ ความรู้ที่มีเขียนตำรายาสมุนไพรเปิ่นเฉากังมู่แล้วเสร็จในปี ค.ศ.1578เขียนด้วยจำนวนคำล้านเก้าแสนกว่าคำ แบ่งเป็น 16 เล่ม 62 ชนิด 50 บทรวมสมุนไพรไว้ถึง 1892 ชนิด เพิ่มจากเดิมถึง 374 ชนิด บันทึกตำหรับยาไว้ถึง 11096 อย่างมากกว่าที่ก่อน ๆ บันทึกไว้ถึงสี่เท่า ทั้งยังวาดภาพประกอบอย่างละเอียดเกี่ยวกับสมุนไพรต่าง ๆ อย่างชัดเจน ถึง 1160 ภาพเปิ่นเฉากังมู่รวมความรู้ทางด้านยาสมุนไพรของจีนโบราณกว่า 2000 ปีไว้ทั้งยังเพิ่มความรู้ใหม่ ๆ ลงไปและขจัดข้อสงสัยและความเข้าใจผิดที่มีมาแต่เดิมให้ถูกต้องชัดเจนขึ้นตำรายาอันโด่งดังด้วยความรู้อันล้ำค่านี้แปลเป็นภาษาต่างประเทศหลายภาษาเช่น ญี่ปุ่น อังกฤษ ฝรั่งเศส เยอรมัน รัสเซีย และเกาหลีนับเป็นแหล่งความรู้จากตะวันออกอันหาค่ามิได้